In volle beweging

Het is zondag. We liggen in de haven van Scheveningen. Voor ons meert een plastic wolkenkrabber af (de jachthaven is blijkbaar vol). Vanaf het bovendek schiet de kapitein, zichtbaar tevreden over zijn soepele manoeuvre, een peuk in het water. De echtgenote reikt hem een ijskoud biertje aan. De zoons komen in witte poloshirtjes, goed gecoiffeerd en met klassieke Raybans ook tevoorschijn. Een licht afgrijzen tekent zich kortstondig af op hun gezicht, als ze zien dat ze in de vissershaven naast onze vieze ouwe boot (ook wel: varend erfgoed) terecht zijn gekomen, maar geroutineerd promoveren ze ons tot lucht.

Het wordt maandag. Tijd voor vertrek. We sluiten aan achter een beroepsschip om de havenmond door te varen. Op het laatste moment gooit de wolkenkrabber de touwen ook los. Als een onbezonnen versie van Max Verstappen voegt hij in. Hij miste bij afvaart kennelijk het bericht op de marifoon dat er duikers bezig zijn, maakt een lekker scherpe bocht boven hun hoofd en zet nog wat extra liters brandstof om in imposante golven.

En die golven... die doen het hem.

Kijk, ik vind hoge polyester motorjachten lelijk. Dat mag. Je mag ze ook mooi vinden.
Ik vind peuken in het water gooien asociaal. Maar in de eeuw dat ik nog rookte, gooide ik ze ook wel eens uit het autoraam. “Been there” dus. Dan moet je altijd extra oppassen dat je geen zendeling wordt.
IJskoud bier drinken wij ook trouwens ook graag na het aanleggen (hoewel doorgaans samen).
Witte polo’s zijn heel elegant op zo’n jacht en super-onpraktisch op ons schip.

Nee, die banale verschillen van mening hoeven we allemaal niet uit te vechten.

Maar als ik de wolkenkrabber zie wegspuiten, de zee zijn handtekening van macho-golven absorbeert en voortkabbelt alsof er niets gebeurd is, moet ik denken aan de hoofdstukken Blavatsky, die ik net weer achter de kiezen heb. Evolutie is de resultante van ruimte en beweging. Ik zie in de golven van de wolkenkrabber lege bewegingen. Ze zien er imposant uit, kosten heel veel energie, nemen enorm veel ruimte in, maar feitelijk verandert er niets.

Ik denk al een tijdje na over het wel en wee van de aarde. En in het verlengde daarvan over allerlei organisaties, die ik tot mijn klanten mag of zou willen rekenen. Regelmatig wordt mijn advies gevraagd over plannen, die me echt raken en dan help ik graag om die tot een wonderbaarlijk succes te maken. Soms lees ik plannen, die met een hoop betere-wereld-bombarie verkocht worden, maar eigenlijk oude problemen vervangen door nieuwe. Niets wezenlijks bijdragen. De golven geven me een nieuwe metafoor om uit te leggen wanneer ik geen zin heb erbij betrokken te raken: