Wil je het beeld houden dat je hebt, of wil je het beeld houwen dat jij bent? Dat is de onderliggende vraag bij alle mensen met wie ik werk. Die vragen hebben over leiden en/of ondernemen. Over zichzelf worden, zijn en blijven in een hectische, veeleisende wereld.

Ik sta naast je, wat je ook bezig houdt en haal uit mijn goed gevulde levenskoffer nou net dàt gereedschap tevoorschijn, waardoor met één tik alles wegvalt dat overbodig is en de schoonheid van wat daaronder ligt wordt blootgelegd.

Ik zou mezelf best een beeldhouwer in organisaties willen noemen, maar dat snapt natuurlijk niemand. Daarom zeg ik maar: coach beyond business as usual.

ik schrijf verhalen over de magie van leiden met een vaste koers, maar zonder plan. Over de leider - of dat nu de schrijver of de lezer is - die inspiratie wil blijven opdoen om zijn eigen ongebaande pad te vervolgen. Die de neiging heeft (gehad) het bijltje erbij neer te gooien, omdat het pad te veel, te intens en/of te alleen is. En dat er steeds net vòòr dat moment opeens weer uitzicht is. Letterlijk verlichting.

Tien jaar geleden ontdekte dat ik een zeker (doch tamelijk onontwikkeld) talent heb voor beeldhouwen. En zo zat ik opeens op beeldhouwles. Mijn eerste beeld was een kantelbeeld: je kunt het op 3 manieren neerzetten en dan is het steeds een volkomen ander beeld: een man, een vrouw en een kind dat net geboren wordt. Het tekent hoe ik ook mijn “gewone” werk doe: ik blijf het beeld van jou of jouw organisatie draaien tot er een verrassend nieuw licht over je vraag valt.